سکنجبین، یکی از قدیمی‌ترین شربت‌های شیرین و ترشهاست و به دوران باستان بازمی‌گردد. این شربت، ترکیبی از سرکه (سرکه) و «انگبین» (نوعی عسل تلخ) می‌باشد. سکنجبین و نوشیدنی آن (شربت سکنجبین) معمولاً در طول تابستان سرو می‌شود. دلیل نوشتن درباره شربت قدیمی سکنجبین که توافقی برای فصل تابستان است، در زمستان برمی‌گردد. در جنوب ایران که تابستان‌ها طولانی و گرم هستند، خوردن سکنجبین و کاهو یک رسم بعد از ظهر در خانه ما بود. معمولاً مادرم یک کاسه سکنجبین را در وسط سینی نان بزرگی قرار می‌داد که همراه با تعدادی سبزی تازه و خرد شده در وسط میز یا روی پتوی پیک نیکوکوک در سایه یک درخت قرار داشت. ما یک برگ کاهو به کاسه می‌آوردیم و آن را در سکنجبین فرو می‌بردیم. تقریباً هر باری که سکنجبین می‌خوردیم، مادر ما به ما یادآوری می‌کرد که سکنجبین نه تنها یک غذاست، بلکه ارزش درمانی نیز دارد که قدرت شفابخشی و منبع خوبی از ویتامین‌هاست. البته در آن زمان مادرم سکنجبین را با سرکه انگور خانگی تهیه می‌کرد. دستور العمل‌های مختلفی برای سکنجبین وجود دارد. برخی آن را به سویا شیرین‌تر و برخی به سویا ترش‌تر ترجیح می‌دهند که همه نسبت به سلیقه‌‌ی خود متفاوتند.
مواد لازم:
۱/۲ پیمانه سرکه سفید یا سرکه سیب
۲ پیمانه شکر
۲ پیمانه آب
یک دسته کوچک از نعنای تازه شسته شده
۲ خیار کوچک بدون دانه، شسته شده، پوست گرفته شده و رنده شده (برای نوشیدنی)
پوست لیمو * /* اختیاری
طرز تهیه:
در قابلمه‌ای سنگین، شکر و آب را ترکیب کنید، روی حرارت متوسط قرار دهید، تا شکر حل شود، هم بزنید. حرارت را کم کرده و به آرامی به مدت ۱۰ تا ۱۵ دقیقه جوشانده شود.
۱/۲ پیمانه سرکه را اضافه کرده و به مدت ۳۰ دقیقه یا تا زمانی که مخلوط کمی غلیظ شود، نیمه پخته کنید. طعم کنید و سطح شیرینی شربت را تنظیم کنید. من معمولاً ۲ قاشق غذاخوری اضافه سرکه می‌کنم زیرا می‌پسندم که کمی ترش باشد. در چند دقیقه آخر، یک دسته کوچک از نعنا به شربت اضافه کنید. پیش از سرو، برگ‌های نعنای شیرین را از شربت خارج کنید.
سکنجبین را در کاسه‌ی کوچکی ریخته و با کاهو تازه روی پلاکی سرو کنید. یک نکته کوچک درباره سکنجبین، آن خود به خود چسبنده است!
